Riegrova Ścieżka i Via ferrata Vodni brana koło Semily

 Tatry Mnich i  przeskok autora nad Sukiennicami.

   
  W Karkonoszach czy Masywie Śnieżnika, a więc najwyższych partiach górskich polskich Sudetów, turysta nie znajdzie, szlaków porównywalnych z tatrzańską Orlą Percią, gdzie pokonywanie trasy odbywa się za pomocą sztucznych ułatwień klamr, kotw i łańcuchów. 

 Grzęda S.K. lata 80-te.

Historycznie owszem w polskich Karkonoszach, jeden ze szlaków posiadał charakter alpejski, ale został  dawno zamknięty ze względów bezpieczeństwa i ochrony przyrody (mowa o krótkim odcinku poprowadzonym tzw. „Grzędą Śnieżnych Kotłów”).

 Tatry Słowackie rejon Lodowego Szczytu, z tyłu Gerlach.

Z racji tego, że Sudety rozpościerają się również po czeskiej i niemieckiej stronie, należy się nieco przyjrzeć, czy doświadczony turysta może liczyć na odbycie ekstremalnych wycieczek porównywalnych pod względem zastanych trudności z tym, co można spotkać na tatrzańskich szlakach. 

 Góry Sokole lata 90-te granitowy wierzchołek Sukiennic.

 Kadr z filmu "Szturm na Mount Fanatik".

Jak wiemy Sudety charakteryzują się licznym występowaniem  formacji skalnych,  nie trzeba, więc w Sudetach (o czym doskonale wiedzą wspinacze) uparcie szukać wysokich szczytów czy poszarpanych grani, gdyż zamiennikiem tych rzeczy są tu wyjątkowej urody skały, które niejednokrotnie tworzą trudniejsze wyzwanie niż wychwalana przez rzesze turystów Orla Perć.   

 Via ferrata Vodni Brana koło Semily, na opcji czerwonej polski zespół wspinaczkowy.

 Rosocha przy Vodni branie.

Pewnym zapożyczeniem od wspinaczki, jest forma związana z pokonywaniem trudności w skale czy ścianie za pomocą tzw. - „żelaznej perci”.  - Taka żelazna droga z włoskiego: Via ferrata, jest, to nic innego jak szlak turystyczny o charakterze wspinaczkowym...  - I tu muszę zmartwić wszystkich zdobywców polskiego tzw. turystycznego świętego Grala, gdyż tego typu drogi są zazwyczaj trudniejsze niż nasza Orla Perć. Pierwsze via ferraty zbudowano we włoskich Dolomitach, podczas I wojny światowej, w celu ułatwienia przemieszczania się żołnierzy. Obecnie via ferraty, jak magnes przyciągają śmiałków z całego świata, którzy pragną wejść w miejsca, mało dostępne. Turyści w Europie mają możliwość pokonywania takich szlaków w krajach alpejskich, ale i też w Pirenejach, a w ostatnim czasie także i w Czechach czy na Słowacji.

 Via ferrta Vodni brana start w opcję czerwoną.

Via ferraty, wytyczono również w Sudetach, znajdują się one po niemieckiej (Via ferrata Nonnenfelsen w Zittauer Gebirge), jak i po czeskiej stronie tych gór (Góry Izerskie, Podkrkonoší ...).

 Stacja kolejowa Semily.

 Vodni Brana.

Jedną z ładniejszych via ferrat, pod względem atrakcyjności otoczenia jest położona koło miasta Semily  - Vodni brana, ulokowana w miejscu przewężenia, doliny przełomowej rzeki Izery. Miejsce, to słynie już od dawna z powodu poprowadzonej prawym brzegiem „Riegrovej stezki”. 

Riegrova Ścieżka, to jedna z atrakcji zaliczanych do atrakcji Czeskiego Raju. Mamy tutaj możliwość przejścia ścieżką edukacyjną, wzdłuż rzeki Izery z Semily do Podspálova, aż do zbiegu rzek Izery i Kamenicy. - Turyści mają tu sposobność przejścia przez tunel skalny oraz wędrówki po zawieszonej 5,5 metra nad rzeką Izerą kładce o długości 77 metrów. - Kolejną atrakcją jest elektrownia wodna w Spálovie zbudowana w latach 1922-1926, gdzie wodę do turbiny doprowadza wydrążony w skale tunel o długości 1 300 metrów.

Riegrova stezka.

Pierwotnie ścieżka edukacyjna państwowego rezerwatu przyrodniczego Údolí Jizery została uroczyście otwarta w październiku 1983 roku, natomiast  09.10. 2008 r. została oddana do użytku nowa ścieżka edukacyjna wzdłuż czerwonego szlaku Františka Ladislava Riegera, pochodzącego z Semily czeskiego polityka, który w 1909r wytyczył ten szlak.

 Okolice Semily z naznaczoną trasą edukacyjną wzdłuż rzeki Izery.

Riegrova stezka.

Obecnie ścieżka edukacyjna ma 15 przystanków poświęconych ochronie przyrody, faunie i florze, geologii, turystyce oraz ciekawostkom technicznym. - Ścieżka wiedzie równolegle z czerwonym szlakiem turystycznym „Riegrova stezka” i można nią przejść w obu kierunkach. 

Znajdująca się pod przeciwnej stronie wiszącej nad rzeką kładki via ferrata Vodni brana, znajduje się ok. 200 metrów od miejsca, gdzie możemy zaparkować samochód. Kolejno wzdłuż rzeki, z jej nurtem dochodzimy do punktu, w którym rzeka Izera przebija się przez masy skalne tworząc naturalną bramę o charakterze wąwozu.  

 Vodni brana - topo.

 Elektrownia Spalov.

Napotykamy tu tablice informacyjne, opisujące dwa warianty wejścia (czerwony i niebieski) – zdobycia Vodni brany, które zarazem adresowane są dla osób mniej i bardziej doświadczonych. 

 Via ferrata Vodni brana.

Wspinanie via ferratą wymaga, odpowiedniego wyposażenia niezbędnego do asekuracji, amatorzy tego typu atrakcji potrzebują: dobrze dopasowanej uprzęży wspinaczkowej wraz z lonżą z absorberem energii, potrzebny jest oczywiście kask i dodatkowe ekspresy, dobre buty (najlepiej wspinaczkowe) oraz rękawiczki. – Dzieci podczas wspinaczki dodatkowo mogą być zabezpieczane przez osoby dorośle, własną liną wspinaczkową, zwłaszcza przy pokonywaniu trudniejszych fragmentów drogi.  

 Vodni brana i Riegrova stezka.

 Vodni brana opcja czerwona.

Zatem jak widzimy tatrzańska Orla Perć, nie stawia przed turystami, aż takich wymogów, natomiast wejście w każdą via ferrate, wymaga oprócz sprawnego przemieszczania się po trasie - asekuracji; trzeba stale mieć na uwadze aby w razie odpadnięcia, być zawsze wpiętym w stalową linę lub inne punkty asekuracyjne (stanowiska).  

Via ferrata koło Semily w trudniejszym wariancie czerwonym ma ok. 60 metrów przewyższenia. Obowiązuje na niej ruch jednokierunkowy w górę.

 Via ferrata Vodni brana opcja czerwona.

 Vodni brana.

Jest, to droga o znacznej ekspozycji i trudnościach A, A/B, B, choć pojawiają się miejsca o trudnościach C (skala trudności ferrat sięga od stopnia A do F), w których należy już odpowiednio dysponować zakresem siły i techniki (zasada trzech punktów wspinaczkowych, plus stała i czujna asekuracja).

Vodni brana opcja łatwiejsza niebieska.

Drugi z wariantów: niebieski, dostępny jest w obu kierunkach i polecany jest na rozgrzewkę lub osobom, które są mniej sprawne siłowo oraz technicznie. Na trasie tej nie ma też znacznej ekspozycji, co pozwala nawet dzieciom pokonać tę drogę.

Via ferrata Vodni Brana koło Semily, na opcji czerwonej wspina się czeski i  polski zespół.

Miejmy też na uwadze, że wspinanie powinno odbywać się w czasie ładnej pogody (skała powinna być sucha), oczywiście w żadnym wypadku nie powinniśmy się wspinać przy opadach deszczu i w czasie burzy!

 Lokalizacja via ferraty Vodni brana koło Semily.

Vodni Brana w wykonaniu Czechów.

Na szczycie Vodni Brany znajduje się puszka szczytowa, a w niej notes tzw. książeczka wejść, w której na pamiątkę wpisujemy, jaką drogą weszliśmy, kiedy i z kim i jakie były nasze wrażenia. Jest to element zaczerpnięty ze wspinaczki, który może dać satysfakcję i radość zwłaszcza dla dzieci, które mogą poczuć się w tym momencie jak zdobywcy. - Dorośli wedle prawideł wspinaczkowych po wejściu całym zespołem na górę powinni sobie zwyczajnie pogratulować, trzeba zdawać sobie sprawę, iż  konkurowanie miedzy sobą w trudnych warunkach środowiska górskiego jest rzeczą zgubną i niepotrzebną.   

 /Jan Wieczorek/  

Foto: Jan Wieczorek, Ryszard Wieczorek, 

Robert Markowski,Marek Oleksy

 oraz zdjęcia z Internetu.

W ramach działalności Dzikich Sudetów proponujemy Państwu uczestnictwo w szeregu atrakcyjnych eksploracjach i wyprawach turystycznych prowadzonych przez kulturoznawcę i eksploratora sudeckiego Jana Wieczorka, który pokaże Państwu miejsca ze wszech miar interesujące, jak i też dzikie i tajemnicze, a bywa, że całkiem świeżo odkryte... 

DZIKIE SUDETY

e-mail: d.sudety@gmail.com

 

Góry Izerskie - Ze Stogu Izerskiego przez Smrek na Paličník

Paličník.

    Cieszące się obecnie stałym wzrostem zainteresowania Góry Izerskie, są chyba najciekawsze, kiedy zaczniemy je zwiedzać z uwzględnieniem przekraczania granicy, ponieważ po polskiej stronie, podobnie jak, to jest z Karkonoszami czy Tatrami, mamy oczywiście do czynienia z dużo mniejszym obszarem (jedynie dwa grzbiety: Wysoki i Kamienicki), natomiast po stronie czeskiej mamy już kilka grzbietów (Střední Jizerský Hřeben, Vlašský Hřeben, Desenský Hřeben, Hejnický Hřeben, Oldřichovsky Hřeben i Jindřichovicky Hreben), co pozwala nam na bardziej kameralne i nieskrępowane wędrowanie po tych górach.

Paliczka w tle Frýdlantské cimbuří i Ořešník.

Po stronie należącej do naszych południowych sąsiadów mamy głównie pasma zbudowane ze skał granitowych, co powoduje, że niektóre wyizolowane na powierzchni grupy skalne, przypominają do złudzenia skały z pobliskich Karkonoszy.

 Schronisko na Stogu Izerskim.

 Łącznik rosocha.

Jednym z najważniejszych miejsc wypadowych w Górach Izerskich jest należące do PTTK schronisko na Stogu Izerskim. Ten stylowy i wpisany w historie turystyki sudeckiej obiekt położony stromo nad Świeradowem Zdrój, dziś dostępny jest nie tylko dla turystów pieszych, ale i dla osób korzystających z kolejki gondolowej na Stóg Izerski. Pobyt w tym miejscu ma swoje plusy i minusy, i zależy głównie od doboru luku czasowego. Poza sezonem turysta ma tu sposobność (po wykupieniu noclegów), odbycia kilku ciekawych wycieczek, z uwzględnieniem przekraczania granicy polsko-czeskiej. 

Kolej gondolowa na Stóg Izerski.

Gondola na Stóg Izerski.

Podejście do schroniska z uzdrowiska Świeradów-Zdrój, jest raczej monotonne, dlatego lepiej jest skorzystać z kolejki gondolowej i oszczędzić tym samym siły, na wędrowanie po bardziej interesującym terenie.

Gondola na Stóg Izerski.

Zatem od schroniska na Stogu Izerskim udajemy się zielonym i żółtym szlakiem łagodnie pod górkę na Stóg Izerski, na którym obecnie znajduje się metalowa wieża nadawcza; niegdyś w tym miejscu, o czym świadczą zachowane do dziś cokoły i fragmenty drewnianych słupów, znajdowała się wysoka drewniana wieża triangulacyjna, na którą jeszcze w latach 80-tych można było wejść przy dużej dozie ryzyka, by móc podziwiać piękne krajobrazy. 

 Widok ze Stogu Izerskiego na Smreka.

Połączonymi szlakami żółtym i zielonym schodzimy kolejno, wśród rosnącej tu bujnie kosodrzewiny do Łącznika (1066 m n.p.m.), od której, to przełęczy, wspinamy się łagodnie do granicy z Czechami. 

 Smrek i granica z Czechami.

 Smrk wieża widokowa.

Już po stronie czeskiej dochodzimy najpierw do rozgałęzienia szlaków (odchodzą tu szlaki w kierunku miasta - Nové Město pod, Smrkem), aby dotrzeć w końcu na drugi wyższy - czeski wierzchołek Smrka (1124), który jest najwyższym szczytem całych czeskich Gór Izerskich. - Po polskiej stronie prym pierwszeństwa wiedzie oczywiście Wysoka Kopa (1126m n.p.m.), będąca najwyższym szczytem całych Gór Izerskich.  

Obecnie na wierzchołku czeskiego Smrka (drugi szczyt polsko-czeski położony jest na granicy) znajduje się metalowa wieża widokowa (wstęp bez opłat), na którą warto wejść w czasie ładnej pogody, gdyż widać z niej spore fragmenty Sudetów Zachodnich oraz Pogórza Sudeckiego.

 Smrk taras widokowy na Góry Izerskie.

Z kilku tarasów wieży podziwiamy widoki czeskich i polskich Gór Izerskich, Gór Łużyckich, oglądamy Grzbiet Jesztiedzko-Kozakowski i znajdujące się na zachodzie Karkonosze.

 Smrk widok na G.Izerskie.

Natomiast w dolnych partiach zabudowy wieży, znajduje się pomieszczenie ze stołami dla turystów, gdzie można schronić się w razie załamania pogody, przenocować, odpocząć, spożyć posiłek i napisać coś w książce pamiątkowej.   

 Pomnik T.Körnera i krzyż.

Na szczycie Smrka, oglądamy też, pomnik T. Körnera z 1909 roku, upamiętniający pobyt poety w tym miejscu z 1809 roku. Jest, to zarazem miejsce gdzie większość polskich turystów kończy swoją wycieczkę i zawraca tą samą drogą w kierunku schroniska Na Stogu Izerskim.

 Smrk zejście niebieskim szlakiem w dół.

Smrk szlak niebieski w dół.

My natomiast od tego punktu poruszamy się  dalej niebieskim szlakiem, ku stromemu zejściu w dół, na południową stronę Smrka. 

Zejście jest wygodne, jednak dość strome, ale od paru lat ułatwione drewnianymi kładkami; jest to przełożenie na osoby, które pokonują ten odcinek żmudnie podchodząc pod górę.   

   

Oddalając się od granicy schodzimy następnie do przecięcia z drogą asfaltową – Nebeský Žebřík (931 m n.p.m.), którą poprowadzony jest szlak turystyczny w kierunku Tišiny (2km), gdzie znajdują się m.in. granitowe skałki, na których wyznaczono trasy wspinaczkowe m.in. oryginalna Kulička na Tišinie. 

 Szlak niebieski poprowadzony m.in stokami Smrka.

Pod Klínovým vrchem.

Nasza wędrówka prowadzi wciąż szlakiem niebieskim, który skręca gwałtownie w lewo i kolejno doprowadza nas do rozdroży szlaków Na Pisčinach (1,5km) i Pod Klínovým vrchem (2km).

Omijając tym samym stromo wciętą dolinę, jaką wypreparował, pomiędzy Klínovým vrchem (972m n.p.m.), a Tišiną (873m n.p.m.) Hájený potok.

Od rosochy (rozdroża szlaków) Pod Klínovým vrchem, udajemy się już żółtym szlakiem (0,5 km) na Paličník (944m n.p.m.), docierając tym samym do rezerwatu przyrody - Jizerohorské bučiny, w którym podlega m.in. ochronie naturalny bukowy drzewostan.  

 Rezerwat Przyrody Jizerohorské bučiny.

  

Paličník (944m n.p.m.), gdzie znajdują się wyjątkowej urody granitowe skały, jest przede wszystkim wybitnym punktem widokowy, położonym na zachodnim skraju Klínovego vrchu.

Paličník.

Wejście na skały ułatwiają tutaj, klamry i drabinki, a na wierzchołku zamontowane są zabezpieczenia, aby nie doszło do nieprzyjemnych w skutkach wypadków. Punkt widokowy znajduje się na szczycie dwóch potężnych głazów połączonych drewnianym mostkiem.

Paličník.

Roztacza się z niego wspaniały widok na Frýdlantsko, Bílý Potok, Hejnice i Góry Izerskie: Smědavską hore (1084m n.p.m.), Jizerę (1122m n.p.m.), Frýdlantské cimbuří i Ořešník (800m.n.p.m.), Smrk 1124m n.p.m.) i wulkan Bukovec (1004m n.p.m.), jak i też  na znajdujące się dalej Karkonosze.

 Widok z Paličníka.

Oczywiście na Paličník, można dojść również w orientacji od dołu po oznaczonych trasach turystycznych z miejscowości Bílý Potok i Smědava lub dojechać samochodem do restauracji Bártlova Bouda, skąd na Paličník jest ok. 3km. 

 Widok z Paličníka.

Paličník foto archiwalne lata 90-te.

Skały na Paličníku od wielu lat są także celem dla wspinaczy. Wspinaczki podobnie jak w innych podrejonach czeskich  Gór Izerskich mają tutaj wyjątkowy charakter, ponieważ dzika przestrzeń i  rozległe otoczenie wpływają dodatkowo na pozytywne doznania podczas tej formy aktywności górskiej.  

 Panorama na Góry Izerskie z Paličníka.

W orientacji powrotnej, aby uniknąć poruszania się jedynie tą samą drogą, dochodzimy przez rozdroże Pod Klínovým vrchem i Na Pisčinach, do rejonu, w którym znajdują się tabliczki informujące o strefie granicznej i źródłach rzeki Izery (Pramen Jizery). 

 Góry Izerskie rejon Smrku.

W tym konkretnym miejscu przy pomocy mapy skręcamy najpierw w prawo, w leśną drogę, a następnie po przekroczeniu rzeki Izery, pniemy się zanikającymi leśnymi ścieżkami do góry do pasa granicznego, od którego przez ok. 200 metrów można dojść przesieką do prowadzącego już po polskiej stronie żółtego szlaku z Izerskiej Hali, przez Łącznik na Stóg Izerski.

 Smrk widoczny z Paličníka.

 Podejście żółtym szlakiem pod Łącznik.

Oszczędzamy w ten sposób znacznie na podejściu, w czasie i kilometrach, urozmaicając sobie jednocześnie (dawnym przejściem przez zieloną granicę) wariant wycieczki, wprowadzając tym samym element historycznej przygody.

Wspominany wariant, gdyby go odpowiednio oznaczyć mógłby stać się bardzo dobrą alternatywą dla wielu turystów, wystarczy tu bowiem dobrze oznaczyć trasę i nanieść ją na mapy.         

 /Jan Wieczorek/

Foto: Jan Wieczorek i Robert Markowski 

W ramach działalności Dzikich Sudetów proponujemy Państwu uczestnictwo w szeregu atrakcyjnych eksploracjach i wyprawach turystycznych prowadzonych przez kulturoznawcę i eksploratora sudeckiego Jana Wieczorka, który pokaże Państwu miejsca ze wszech miar interesujące, jak i też dzikie i tajemnicze, a bywa, że całkiem świeżo odkryte... 

DZIKIE SUDETY

e-mail: d.sudety@gmail.com